Καλώς ήρθατε  στο ΚΑΠΗΛΕΙΟ!

Μεζεδοπωλείο με-νέα-άποψη.   

Το ελληνικό ταμπεραμέντο ποτέ δεν αποδέχτηκε την ευρωπαϊκή διαδοχή των τριών πιάτων κι όταν αναγκαστεί να την υποστεί στα ήθη του εξωτερικού, θα πάρει κι ένα πιάτο «για τη μέση», να χορτάσουν κυρίως τα μάτια, αφθονία.Η Ελλάδα μπορεί να είναι φτωχομάνα αλλά δεν είναι μίζερη.   

Πάρτι δεν κάνεις με ένα φιλετάκι και δυό πατάτες, όπως ο άγγλος.Η μεσόγεια χαρά συγκεντρώνει όλα τα πιρούνια στο ίδιο πιατάκι, θέλει χρώματα, την πληθωρικότητα που νικά τις σκοτούρες της ζωής, όσο κρατά ακόμη ένα καραφάκι, ακόμη ένα πιάτο τηγανητές μαρίδες. Ο μεζές για να υπάρξει, δεν ζητάει πολλά: ένα αγγούρι, μια ντομάτα, μια ελιά και μια σαρδέλα, του αρκούν. Βολεύεται με ένα όστρακο, λίγο σαλαμάκι, ένα μεζέ από την κατσαρόλα της ημέρας. Ή τουλάχιστον, κάπως έτσι ξεκίνησαν τα πράγματα, τότε που ο μεζές ήταν προνόμιο του αντρικού καφενείου, ένα ούζο για την όρεξη και-κυρίως-την αποφόρτιση της μέρας, πριν το μεσημεριανό ή το βραδινό τραπέζι. Συνήθεια που έφεραν μαζί τους οι πρόσφυγες από τις χαμένες πατρίδες.Ο ελλαδίτης τον υιοθέτησε με ενθουσιασμό, το μεζεδοπωλείο στο πέρασμα του χρόνου μεταμορφώνεται σε κανονικό εστιατόριο, χωράει τη γη και τη θάλασσα, το ψητό και το μαγειρεμένο και το ωμό, σε χορταίνει με μερίδες κανονικού φαγητού και η μεγαλύτερη γουρουνιά προλογίζεται πάντα με ένα «πάμε να τσιμπήσουμε κάτι!».

Τώρα πια, φροντίζει την ποικιλία του αλκοόλ, φιλοξενεί τα ούζα και τα τσίπουρα της μικρής, ποιοτικής παραγωγής, το ίδιο και τα προϊόντα της. Ο μεζές προσαρμόζεται σε μια νέα εποχή, που ρωτά, πρωτίστως για την ποιότητα.